ΞΕΝΟΦΩΝ » exam maker

ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ - ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ

ΠΗΓΗ LATISTOR.BLOGSPOT.COM ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ -ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ Η δημιουργική δύναμη που κινεί την πένα της Πολυδούρη είναι ο έρωτας, ιδωμένος εδώ μ’ όλη την τρυφερότητα που αισθάνεται η ποιήτρια για τον αγαπημένο της. Μοναδικός αποδέκτης των στίχων της, αν και δεν κατονομάζεται, είναι ο ποιητής Κώστας Καρυωτάκης, για τον οποίο η Πολυδούρη έτρεφε δυνατά συναισθήματα μέχρι το τέλος της σύντομης ζωής της. Η Πολυδούρη, που εντάσσεται στη γενιά των νεορομαντικών, απογοητευμένη από την αβεβαιότητα και την παρακμή που χαρακτήριζε την εποχή της, αποζητά τη δικαίωση της ζωής στον έρωτα. Η κοινωνική εμπειρία και οι συλλογικές ανησυχίες δεν βρίσκουν έκφραση στην ποίησή της, καθώς η ποιήτρια -ακολουθώντας την τάση της γενιάς της- έχει στραφεί στον εσωτερικό της κόσμο και προτάσσει στους στίχους της το ατομικό βίωμα. Αντιμέτωποι με μια καταρρέουσα κοινωνία, που δεν εμπνέει πια υψηλά ιδανικά, οι νεορομαντικοί ποιητές επιλέγουν τη χαμηλόφωνη προσωπική ποίηση, που εκφράζει κυρίως τις εσωτερικές τους συναισθηματικές διακυμάνσεις. Κοντά σου δεν αχούν άγρια οι ανέμοι. Κοντά σου είναι η γαλήνη και το φως. Στου νου μας τη χρυσόβεργην ανέμη ο ρόδινος τυλιέται στοχασμός. Η πρώτη στροφή ξεκινά με δύο κύριες προτάσεις που δηλώνουν η πρώτη αποφατικά και η δεύτερη καταφατικά το αίσθημα γαλήνης που αισθάνεται η ποιήτρια, όταν βρίσκεται κοντά σ’ εκείνον. Με τη χρήση του β΄ προσώπου γίνεται αισθητή η ύπαρξη ενός αποδέκτη των λόγων και της τρυφερότητας της ποιήτριας. Ιδανικά το ποίημα της Πολυδούρη θα μπορούσε να εκληφθεί ως ένα ερωτικό ψιθύρισμα στο πλάι του αγαπημένου της. Η αντίθεση που δημιουργείται ανάμεσα στους δύο στίχους εκφράζει με ιδιαίτερη παραστατικότητα την ασφάλεια και την ψυχική γαλήνη που αισθάνεται η ποιήτρια όταν βρίσκεται κοντά στον αγαπημένο της. Κοντά σ’ εκείνον οι άνεμοι παύουν να ηχούν τόσο άγρια, κοντά του είναι γαλήνη και φως. Ενώ οι άνεμοι δημιουργούν ένα χειμερινό σκηνικό με μια αίσθηση κινδύνου, το φως του δεύτερου στίχου επαναφέρει το καλοκαιρινό τοπίο, με όλη την αισιόδοξη και χαρούμενη διάθεση που το χαρακτηρίζει. Στους επόμενους δύο στίχους η ποιήτρια με μια πρωτότυπη μεταφορά εκφράζει την ευδαιμονική ομορφιά και τη θετική προέκταση των σκέψεων που κάνουν οι δυο τους, όταν βρίσκονται μαζί. Υπό την επίδραση της γαλήνης που επιφέρει η παρουσία του αγαπημένου, τίποτε δεν ταράσσει και δεν ενοχλεί τις «ρόδινες» σκέψεις τους. Η «χρυσόβεργη ανέμη» -η συσκευή που χρησιμοποιείται για το τύλιγμα του νήματος- τίθεται εδώ μεταφορικά για να αποδώσει το ήρεμο δέσιμο των σκέψεων των δύο ερωτευμένων. Οι σκέψεις τους τυλίγονται «ρόδινα» σε μιαν ανέμη χρυσόβεργη (σχήμα υπερβολής που αποδίδει εμφατικά την ιδανική πνευματική κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι δύο νέοι). Στους τέσσερις αυτούς στίχους έχουμε τέσσερις μεταφορές «αχούν άγρια», «ρόδινος συλλογισμός», «στου νου μας τη χρυσόβεργην ανέμη» και «ρόδινος τυλιέται στοχασμός», καθώς κι ένα διασκελισμό μεταξύ τρίτου και τέταρτου στίχου (στο διασκελισμό το νόημα δεν ολοκληρώνεται στα πλαίσια ενός στίχου, γι’ αυτό και συνεχίζεται στον επόμενο). Κοντά σου η σιγαλιά σα γέλιο μοιάζει που αντιφεγγίζουν μάτια τρυφερά κι αν κάποτε μιλάμε, αναφτεριάζει, πλάι μας κάπου η άνεργη χαρά. Η πνευματική και συναισθηματική επικοινωνία ανάμεσα στην ποιήτρια και τον αγαπημένο της είναι τέτοιας ποιότητας, ώστε είτε σιωπούν είτε μιλούν κατακλύζονται από συναισθήματα τρυφερότητας και χαράς. Στους δύο πρώτους στίχους παρουσιάζεται η άνεση που αισθάνονται οι δυο τους να μένουν μαζί χωρίς να μιλούν, ένδειξη πως στη σχέση τους δεν υπάρχει η ανασφαλής ανάγκη να γεμίζουν τις σιωπές. Έτσι, η σιωπή μεταξύ τους δε βαρύνει την ατμόσφαιρα, αντιθέτως μοιάζει με γέλιο, μοιάζει με πηγή χαράς, που καθρεφτίζεται σε τρυφερά μάτια. Οι δύο νέοι ακόμη κι όταν δε μιλούν βιώνουν την τρυφερότητα του ερωτικού συναισθήματος, καθώς βλέπουν ο ένας στα μάτια του άλλου, όλη την αλήθεια των αισθημάτων τους. Στους δύο επόμενος στίχους, η ποιήτρια δηλώνει πως η τρυφερότητα που διακρίνει τις σιωπές τους, αποκτά μεγαλύτερη δύναμη και γίνεται χαρά, όταν αρχίζουν να μιλούν. Όταν εκφράζουν με λόγια την αγάπη τους ή όταν μοιράζονται τις σκέψεις τους, η χαρά που στεκόταν πλάι τους άνεργη «αναφτεριάζει», αποκτά εκ νέου υπόσταση και γεμίζει την ψυχή τους. Στη στροφή αυτή έχουμε: α) μια παρομοίωση «η σιγαλιά σα γέλιο μοιάζει», που εκφράζει με την ηχητική έκφανση του γέλιου, πόσο εκφραστική και μεστή από χαρά είναι η σιωπή τους, β) τρεις μεταφορές «αντιφεγγίζουν», «μάτια τρυφερά» και «αναφτεριάζει», ενώ η χαρά που στέκεται «άνεργη» προσωποποιείται. Κοντά σου η θλίψη ανθίζει σα λουλούδι κι ανύποπτα περνά μες στη ζωή. Κοντά σου όλα γλυκά κι όλα σα χνούδι, σα χάδι, σα δροσούλα, σαν πνοή. Στην τρίτη στροφή συναντάμε δύο ακόμη φορές τη φράση «κοντά σου», που αποτελεί συνάμα τον τίτλο του ποιήματος κι η οποία εντοπίζεται και στις δύο προηγούμενες στροφές. Η συνεχής επανάληψη αυτής της φράσης τονίζει πως όλα τα θετικά συναισθήματα κι όλη η τρυφερότητα που γεννιέται στην ψυχή της ποιήτριας, έχουν ως βασική αιτία την παρουσία εκείνου. Μόνο κοντά του οι άνεμοι παύουν να ηχούν άγρια και μόνο κοντά του η θλίψη τρέπεται σε χαρά. Κοντά στον αγαπημένο της, λοιπόν, η θλίψη ανθίζει σα λουλούδι, μετουσιώνεται δηλαδή σε κάτι όμορφο και διαχέεται στη ζωή. Η γλυκόπικρη αίσθηση του έρωτα, που ποτέ δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς πόνο και καημούς, μετατρέπεται σε μια γλυκιά αίσθηση που γίνεται ανύποπτα μέρος της ζωής της, όταν εκείνος βρίσκεται κοντά της. Άλλωστε, όπως εμφατικά δηλώνεται με το ασύνδετο σχήμα των δύο καταληκτικών στίχων, κοντά στον αγαπημένο της όλα είναι γλυκά κι όλα απαλά και τρυφερά σα χνούδι, σα χάδι, σα δροσούλα, σαν πνοή. Στο κλείσιμο του ποιήματος η Πολυδούρη επιχειρεί να αποδώσει όλη την τρυφερότητα που πλημμυρίζει την ψυχή της όποτε βρίσκεται κοντά σ’ εκείνον, δίνοντας με πολλαπλές παρομοιώσεις πόσο απαλά και γαλήνια γίνονται όλα πλάι του. Η θλίψη κι οι δυσκολίες της ζωής χάνονται όταν εκείνος είναι δίπλα της, καθώς απομακρύνει με την παρουσία του κάθε φόβο και προσφέρει στην ποιήτρια μια πολύτιμη αίσθηση ασφάλειας, γαλήνης κι ευτυχίας. Στο ποίημα διακρίνεται η χρήση ομοιοκαταληξίας, που σε συνδυασμό με τις επαναλήψεις της φράσης «κοντά σου» ενισχύει τη μουσικότητα του ποιήματος. Η ομοιοκαταληξία είναι πλεχτή με τον πρώτο στίχο να ομοιοκαταληκτεί με τον τρίτο και τον δεύτερο να ομοιοκαταληκτεί με τον τέταρτο και στις τρεις στροφές (σχηματικά έχουμε: αβαβ). Σε κάθε στροφή ο πρώτος και ο τρίτος στίχος είναι ενδεκασύλλαβος ενώ ο δεύτερος και ο τέταρτος είναι δεκασύλλαβος. Το μέτρο του ποιήματος είναι ο ίαμβος, που δημιουργείται με την εναλλαγή μιας άτονης συλλαβής με μια τονισμένη. Για παράδειγμα στον ακόλουθο δεκασύλλαβο στίχο κάθε δεύτερη συλλαβή τονίζεται κατά την ανάγνωση. κι α / νύ/ πο / πτα / περ / νά / μες / στη / ζω / ή Read more: http://latistor.blogspot.com/2012/06/blog-post_08.html#ixzz34Fr7vK1g

I just made a new Voki. See it here:

I just made a new Voki. See it here:

Οπτικός γραμματισμός

Ερωτήσεις 1)Ποιο είναι το μνημείο που εικονίζεται στο βάθος; 2)Αναγνωρίζετε κάποιο από τα πρόσωπα που απεικονίζονται; 3)Πως είναι ντυμένοι και γιατί; 4)Διακρίνουμε στο βλέμμα του ή στην έκφραση του προσώπου του τα πραγματικά του συναισθήματα;5)Τι σας θυμίζει η στάση του σώματος του; 6)Γιατί επιλέγει να φωτογραφηθεί με τον αρχιτέκτονα ΄Αλμπερτ Σπίαρ και τον αγαπημένο του γλύπτη Άρνο Μπρέκερ;

Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ Μ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

Αίθουσα Διδασκαλίας- Βυζάντιο

Τα σύνεργα του μαθητή στο Βυζάντιο

ΠΟΙΝΕΣ ΣΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

ΠΟΙΝΕΣ  ΣΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

Στο σχολείο η βία θεωρείται απαραίτητη για να γίνουν οι μαθητές υπάκουοι και φιλομαθείς. Συνηγορούν και οι Πατέρες της Εκκλησίας, στων οποίων τα κείμενα είναι αποδεκτή η παιδευτική ράβδος, ενώ δεν αποδοκιμάζουν τις τιμωρίες, διότι θεωρούν ότι ωφελούν και επιφέρουν καλά αποτελέσματα. Τα απρόσεκτα παιδιά, μετά το σωφρονισμό ανοίγουν τα αυτιά τους, μαθαίνουν ευκολότερα και διατηρούν στη μνήμη τους τα μαθήματα. Ως σωφρονιστική μέθοδο, οι λόγιοι, οι μοναχοί και οι δάσκαλοι συνιστούν και τη χρήση του μαστιγίου (μάστιξ, ιμάς, σκύτος). Για να πειθαρχήσουν οι πιο άτακτοι και αμελείς μαθητές, όλοι σχεδόν εγκρίνουν τη μαστίγωση ενώπιον των συμμαθητών τους. Στη βαρύτατη αυτή ποινή προστίθενται και άλλες σχολικές ταπεινώσεις  όπως ο εμπτυσμός (φτύσιμο), το μουτζούρωμα του προσώπου με μελάνι, το τράβηγμα μαλλιών και ο ξυλοδαρμός. Είναι τόσο παγιωμένη η πεποίθηση της αναγκαιότητας της σωματικής βίας στα παιδιά, σε όποιο κοινωνικό στρώμα και αν ανήκουν, ώστε δεν εξαιρούνται ούτε τα παιδιά της αυτοκρατορικής οικογένειας, τα οποία ο παιδαγωγός έχει το δικαίωμα να τιμωρεί σωματικά, όσο σκληρά νομίζει, για τα παραπτώματα και τις κακές σχολικές επιδόσεις τους.

ΑΦΗΓΗΜΑΤΟΛΟΓΙΑ

Αφηγηματικές τεχνικές – Αφηγηματικοί τρόποι

Αφηγηματικές τεχνικές είναι οι ακόλουθες:

- Ο αφηγητής

- Το είδος της αφήγησης (δηλαδή, οι αφηγηματικοί τρόποι)

- Η οπτική γωνία

- Η εστίαση

- Ο χρόνος της αφήγησης

- Ο ρυθμός της αφήγησης

Αφηγηματικοί τρόποι είναι οι ακόλουθοι:

- Αφήγηση

- Διάλογος

- Περιγραφή

- Σχόλια

- Ελεύθερος Πλάγιος Λόγος

- Εσωτερικός μονόλογος

Οι αφηγηματικοί τρόποι θα πρέπει να διακρίνονται από τους εκφραστικούς τρόπους. Όταν αναζητούμε τους εκφραστικούς τρόπους, αναζητούμε ουσιαστικά το πώς λέγεται κάτι, τα σχήματα λόγου δηλαδή που χρησιμοποιεί ο αφηγητής, και ό,τι άλλο σχετίζεται με την ιδιαιτερότητα της έκφρασής του. 

Ο αφηγητής με βάση τη συμμετοχή του στην ιστορία ονομάζεται:

- Ομοδιηγητικός:

Συμμετέχει στην ιστορία την οποία αφηγείται είτε ως πρωταγωνιστής (αυτοδιηγητικός αφηγητής) είτε ως παρατηρητής ή αυτόπτης μάρτυρας.

- Ετεροδιηγητικός:

Δεν έχει καμιά συμμετοχή στην ιστορία που αφηγείται.

- Παντογνώστης αφηγητής: Είναι ο αφηγητής που γνωρίζει τα πάντα, εποπτεύει τα πάντα, αλλά δεν μετέχει στη δράση, δεν είναι δηλαδή ένα από τα πρόσωπα της ιστορίας. Στον παντογνώστη αφηγητή αντιστοιχεί η αφήγηση χωρίς εστίαση (μηδενική), δεδομένου ότι αυτός δεν παρακολουθεί την αφήγηση από μια οπτική γωνία, αλλά είναι πανταχού παρών σαν ένας μικρός θεός.

Ο αφηγητής με βάση το αφηγηματικό επίπεδο ονομάζεται:

- Εξωδιηγητικός: αφηγείται την κύρια ιστορία είτε συμμετέχοντας είτε όχι.

- Ενδοδιηγητικός: βρίσκεται μέσα στην ιστορία και αφηγείται μια δεύτερη ιστορία.

Εστίαση (ποιος βλέπει τα γεγονότα)

- Μηδενική: Ο αφηγητής ξέρει περισσότερα από ό,τι τα πρόσωπα, είναι έξω από τη δράση (παντογνώστης)

Αφηγητής > Πρόσωπα

- Εσωτερική: Ο αφηγητής ξέρει όσα και τα πρόσωπα

Αφηγητής = Πρόσωπα

- Εξωτερική: Ο αφηγητής ξέρει λιγότερα από τα πρόσωπα

Αφηγητής < Πρόσωπα

Ο χρόνος της αφήγησης

Αναχρονίες: Αν συγκρίνουμε το χρόνο της αφήγησης με το χρόνο της ιστορίας ως προς τη χρονική σειρά, παρατηρούμε ότι, ενώ τα γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο σε μια χρονική ακολουθία, ο αφηγητής συχνά παραβιάζει τη χρονική σειρά, και προκύπτουν έτσι οι λεγόμενες αναχρονίες.

-Αναδρομικές αφηγήσεις / αναδρομές ή αναλήψεις (flash back), που αναφέρονται σε γεγονότα προγενέστερα από το σημείο της ιστορίας στο οποίο βρισκόμαστε σε μια δεδομένη στιγμή

-Πρόδρομες αφηγήσεις ή προλήψεις: αφηγούνται/ανακαλούν εκ των προτέρων γεγονότα τα οποία θα διαδραματιστούν αργότερα (π.χ. "Και τότε ξαφνικά παρουσιάστηκε μπροστά του ο άνθρωπος που τρία χρόνια αργότερα θα τον τραυμάτιζε θανάσιμα με το αυτοκίνητό του σε μια φοβερή μετωπική σύγκρουση").

Ο ρυθμός της αφήγησης:

η επιτάχυνση, η παράλειψη, η περίληψη, η έλλειψη ή το αφηγηματικό κενό, η επιβράδυνση. 

Read more: http://latistor.blogspot.com/2010/09/blog-post_3398.html#ixzz30izGQDwW

ΣΥΝΘΗΚΗ ΛΩΖΑΝΝΗΣ

FASCISM INC - ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΥΠΟΤΙΤΛΟΙ από infowar

Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΣΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΖΩΗ ΣΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ- ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ from zeniapan

ΒΑΣΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΜΟΝΤΕΡΝΑΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

Από digiclass

Η προεπαναστατική ποίηση (18ος αιώνας) Κρητική Λογοτεχνία Η επτανησιακή ποίηση (19ος αιώνας) Ευρωπαϊκός Ρομαντισμός Η μετεπαναστατική ποίηση (1830-1880) Αθηναϊκός Ρομαντισμός Παρνασσισμός Η ποίηση στο μεταίχμιο δύο αιώνων (1880-1918) Συμβολισμός Η μεσοπολεμική ποίηση (1919-1944) Μοντερνισμός Υπερρεαλισμός Η μεταπολεμική ποίηση (1945-2000) Μετα-συμβολισμός, Μετα-υπερρεαλισμός

Βασικά χαρακτηριστικά της μοντέρνας ποίησης

Ο Νάσος Βαγενάς, στο μελέτημά του με τίτλο"Για έναν ορισμό του μοντέρνου στην ποίηση" (1984), προσδιορίζει τα βασικότερα χαρακτηριστικά της μοντέρνας ποίησης:

-ο ελεύθερος στίχος,

- η μεγάλη ανάπτυξη της δραματικότητας,

- το καθημερινό λεξιλόγιο,

- η σκοτεινότητα

- το άλογο στοιχείο

Συγκριτικός πίνακας χαρακτηριστικών Παραδοσιακής και Μοντέρνας ποίησης

Παραδοσιακή ποίηση	Μοντέρνα ποίηση
Έμμετρος στίχος Ποιητικό λεξιλόγιο  Στίξη κανονική  Διατήρηση των κοινών νοημάτων  των λέξεων  Λογική ανάπτυξη του θέματος  Έλλογη νοηματική αλληλουχία  Τίτλος προϊδεαστικός, δηλωτικός του περιεχομένου  Λυρισμός	Ελεύθερος στίχος  Καθημερινό λεξιλόγιο  Ακανόνιστη στίξη  Πολυσημία, νέα νοηματική φόρτιση λέξεων- πρωτότυπη χρήση συμβόλων  Υποδήλωση ή απόκρυψη του θεματικού κέντρου  Δυσνόητη ποίηση-άλογο στοιχείο  Τίτλος προβληματικός, νοηματικά ανενεργός  Δραματικότητα

Γνωρίσματα των διαφόρων ρευμάτων στην ποίηση

Γνωρίσματα του Ρομαντισμού

Η πίστη στην απελευθερωτική και δημιουργική δύναμη της φαντασίας και του συναισθήματος

Η αποθέωση της ελευθερίας

Το πάθος και ο λυρισμός

Η τάση προς τον οραματισμό, την αναπόληση και τη νοσταλγία

Βαθιά εκτίμηση της ομορφιάς της φύσης και θέασή της ως  πνευματικής δύναμης που παρακινεί σε υψηλές υπερβάσεις.

Η προτίμηση ορισμένων «σκηνικών», όπως φεγγαρόλουστων τόπων και θαλασσινών τοπίων κ.ά.

Ο χειμαρρώδης λόγος και ο πλούτος των εκφραστικών μέσων, ιδιαίτερα των εικόνων.

Γνωρίσματα του Παρνασσισμού

Η στροφή προς τον αρχαίο κόσμο

Η χαλιναγώγηση του πάθους και του συναισθήματος

Η έντεχνη επεξεργασία των στίχων, η προσεγμένη ομοιοκαταληξία και την ακρίβεια στην έκφραση (προσπάθεια ποιητών να δώσουν στα ποιήματά τους την ομορφιά ενός αρχαίου αγάλματος)  

Ο ηχηρός και ρωμαλέος στίχος

Η προσπάθεια αποτύπωσης του εξωτερικού κόσμου

Η συμπύκνωση των νοημάτων. 

Στην «παραδοσιακή» ποίηση (Ρομαντισμός, Παρνασσισμός)

Τα ποιήματα έχουν:

Συγκεκριμένο θέμα και θεματικά μοτίβα, όπως πατρίδα, φύση, όραμα, έρωτας, θάνατος)

Νοηματική αλληλουχία

Μέτρο, ομοιοκαταληξία, στροφές

Προσεκτικό λεξιλόγιο

Λυρισμό και μουσικότητα

Γνωρίσματα του Συμβολισμού

Διακριτική και υποβλητική έκφραση συναισθημάτων

Ποιητικός ρεμβασμός,

Θολές και ακαθόριστες εικόνες,

Κλίμα μελαγχολίας και

Μουσικότητα του στίχου. 

Γνωρίσματα του Μοντερνισμού

Η επιθυμία για απελευθέρωση της ατομικότητας του ανθρώπου

Η συνειρμική λειτουργία της μνήμης

Η ερμητικότητα, η σκοτεινότητα, η αφαίρεση και το δραματικό στοιχείο της γραφής.

Η ενσωμάτωση στο μοντέρνο ποιητικό λόγο ζωντανών στοιχείων της παράδοσης (ποιητικού ρυθμού, υιοθέτηση της γλώσσας της δημοτικής ποίησης κ.ά.)

Η συμφιλίωση του θέματος με την απόλυτη καθαρότητα της εικόνας.

Μια εγγενής μουσικότητα, που αναβρύζει απ’ ευθείας από τον ποιητικό λόγο.

Η χρήση μυθικών υπαινιγμών και αναφορών στο αρχαίο παρελθόν.

Η έμφαση στο τοπίο και στο φως

Η αναπόληση του παρελθόντος με ένα αίσθημα μελαγχολίας, που οφείλεται στο βάθεμα της αυτογνωσίας και στην αναζήτηση μιας αυθεντικής ζωής.

Η κυριαρχία της έννοιας του τραγικού, της τραγικής θεώρησης της ιστορίας.

Η επιλογή μορφικών ελευθεριών.

Γνωρίσματα του Υπερρεαλισμού

Συνειρμική σύνθεση σκηνών, όπως ακριβώς γίνεται στην κατάσταση του ονείρου.

Απουσία αισθητικής επεξεργασίας του στίχου

Απρόοπτο και ειρωνικό στοιχείο

Γλωσσικές ανατροπές

Καταγραφή μιας ψυχικής πραγματικότητας.

Οι λέξεις αποκτούν μια δική τους ακριβολογία και αυτοδυναμία και παραπέμπουν στο μυστικό  κόσμο του ασυνειδήτου.

Εικονοπλαστική φαντασία

Υποτυπώδης στίξη

Αποθέωση των αισθήσεων

Στη μοντέρνα ποίηση - (Συμβολισμός, Μοντερνισμός, Υπερρεαλισμός)

Ο στίχος απελευθερώνεται από δεσμεύσεις

Το θέμα συχνά δεν είναι ένα και συγκεκριμένο

Οι λέξεις «αποσυνδέονται» από το νόημά τους με τη χρήση μεταφορικού λόγου και συμβόλων

Υπάρχει πολυσημία αλλά και ελλειπτικότητα

Δεν υπάρχει πάντοτε λογικός ειρμός

Συχνά έχουμε καταγραφή ελεύθερων συνειρμών και απελευθέρωση του υποσυνειδήτου

Χρήση της φαντασίας και του ονείρου

Οι λέξεις αποκτούν δυναμική παρουσία

Γίνεται μεγαλύτερη χρήση εικόνων, που διακρίνονται από εκφραστική τόλμη.